Nasılsa âdet olmuş, her zaman iyi görmek,
Kendi amelimizi, kötü de olsa, bize…
Belli ki, zor geliyor, bazı sorular sormak,
Bir düzen vermek için, nedense kendimize...

Oluruz nefsimize, körü körüne taraf,
Bir damla başarıyı, döndürürüz denize…
Edemeyiz bir türlü, hakikati itiraf,
Başkasının artısı, dökülmez asla söze…

Menfaatin hayali, ruhumuzu sarınca,
Göz kapalı gireriz, sonu hüsran bir ize…
Düşeriz ihtirasa, esir oluruz hınca,
Mutlak ulaşmak için, her istediğimize…

Bencillik ya da kibir, perdesinden dolayı,
An gelir inanmayız, bizzat gördüğümüze...
Başkasına yıkarız, her sevimsiz olayı,
Böylece kendimizi, hep çıkarırız düze…

Velev ki, ayan-beyan, yalan-yanlış olsa da,
Herkes gelsin isteriz, kendi dediğimize…
Hâlâ yeşil görürüz, fikrimizi solsa da,
Bu yüzden aboneyiz, dolayısıyla güze.

Bir insanin ameli, güzel ve doğru ise,
Düşmanımız da olsa, söylemeliyiz yüze...
Saklamadan bir özre, gürültüye, kaprise,
Kötü huylarımızı, getirmeliyiz dize...

Veli BOSTANCI