Hikaye bu diye geçiştirmemek gerek;
Adamın birisi yıllarca bakıp beslediği,sırtında her yükü taşıdığı atını "artık ihtiyarladı iş yapamıyor" diye elinden çıkartmak ister.
Pazarada satamaz geri getirir.Fikir değiştirir ve bir dostuna hediye eder.Dostu hayvanı geri iade eder,Sahip şaşkındır.Atı alıp dağa çıkar,kimsenin göremediği bir yerde derin bir kuyuya atar, At kuyudan çıkamayacaktır ama kişner ve biri onu bulur diye üzerini toprakla örtmeye başlar.
Her kürek toprak kuyudaki atın üzerine düşmeye başladığından at gömüleceğini anlar ve mücadeleye başlar.Kuyu çok derindir. adam toprak attıkça at silkelenir ve üzerine düşen toprağı ayaklarının altına alır ve çiğner. Adam toprak atar at toprağı çiğner. Bu böyle devam eder ve devam ettikçe kuyunun derinliği kaybolu ve bir an gelir ki kuyu dolmuştur. At da kuyudan kurtulmuştur. Adam hayretler içinde atın mücadelesine hayran kalır. Hasta ve yaşlı at verdiği mücadele sonucu dışarı çıkmayı başarmıştır.

Sahip şöyle düşünür: Bir at bile en umutsuz zamanlarında çıkış yolu bulduğuna göre içinde bulunulan hiçbir durum çözümsüz değildir.Atını alır ve eve geri gelir. Atı ahıra bağlar,birkaç ay sonra adam ahıra indiğinde atın altında küçük ve sevimli erkek bir tay vardır.At bu tayı yalamakta ve kurutmaya çalışmaktadır.
"Umut, umutsuzluktan da doğar" Atın tay doğurduğu gibi.Al sana yeni umut, al sana yeni at.
Gelelim şiire; bu kadar umutsuz ve karamsar olmayalım.Görecek günler vardır hayatta...
Erdemce