sigarama tuttuğun çakmağın alevinden
dibine asıldığım son nefes zamanı kadardı sadece
varlığın...
ne zaman geldin ki
şimdi gidiyorum diyorsun...


gururun elinde kavi bir kalkandır bilirim
kucağında günebakan çiçekleri ağlaşır hep
gizlersin kutsi tarafını aşkın yastık altına
hıçkırığını geceye göçmen verirsin habersiz
ben seni kendimden bilirim
senden değil...
ne zaman başladı ki bu şakayık
şimdi bitti diyorsun...


ölüm hangi renk uçurtmadır göğsünden havalanan
kuyruğunda tırnak izlerim ayan beyan duran
kısa bir zamana yankılanan sâlâ sonrasında
teneşirde bekletip durdun dipdiri şeyda baharları
ve o denizin kaynayan derinlerinde
bir anemon’a kondurulan ateşli buse vakti kadar kısa
kendine kıyamet kaldın sen
bana da olabildiğince az
oysa...
bir ömür ötemdeydin
bir nefes diyorsun sen...


kaç defa yaladıki yüzümü
dudaklarından kopan rüzgâr
ne zaman esti ki bu poyraz bana doğru
tek yaprak sallanmazken dalında
hercai bir pervane’nin kanat sesini
azgın bir fırtına sanıyorsun...

diyeceğim şu ki...
üstüme örttüğün siyahlara
karbeyazı diyorsun sen...



Faruk Civelek