bir insan gördüm rüyamda
son peteklerimde bal çıkartan
koza sessizliğinde medeniyetin halaskârı
granitleri delen yağmur peykleriyle
kaldıramadığım mezar taşımda
üzerime bir avuç gözyaşı serpen
toprağımın söndürülmüş yalazıyla

bir insan gördüm rüyamda
son şiirimi yazıyordum titrek masamda
uçuşuyordu mum kapsüllerindeki güvercinler
bunlar hep helecan kutumdu kanat seslerinde
kavi parmaklarıyla kalemimi kavramıştı
“Bırakma,sakın bırakma!” dedi
tüy oldu ayak izlerim kelimeler miyop iken
belkemiğimi yasladığım ruh bankıma
açılmış kafesler bırakıyordum
hür nefesin yankısı yayılsın diye

bir insan gördüm rüyamda
iki okyanus arasında terler iken
iki kapalı pencere bir dalda açmıştı
istikamet duşu alan yorgun tenimde
hızını biriktirmiş beyaz bir anahtar vardı
her kapısını açmak için kalabalıkların beklediği
bir sabır bulutu,bir de yıldırımı vardı.

bir insan gördüm rüyamda
sabır bulutuyla yıldırım aşk eden
buhar odalarda kalıntısı dünyaya bedel..
pürneşe havuzunda güneşi serinletiyordu
şebnem vakti kuluçka kristalleriyle aynı yolcu
buydu anlatmak istediği ahmer ruhun
seher suyuna batırılmış ışıltısıyla
oluklara güfte yağdıran bir tılsımdı o!

bir insan gördüm rüyamda
yıldızları yeşertiyordu velut bahçesinde
elinde güven kâsesi arkasına bakmadan
yürüyen ve yürütenlerdi kopmayan incisinde
kısık yaygara tepesine zirveler hediye eden
elinden hiç düşürmediği karıncasıyla
yol almıştı gece şiltesinde
rumman arzusundaki bir fakir yavruyu
sonsuzluk kanatlarıyla taşımak için..

bir insan gördüm rüyamda
hıçkırık sesleri okyanus gırtlağına saplanan!
rehber olmuştu kaddi bükülmemiş mihengime
kundaklanmış çirkef sokağın labirentinde
kapatıyorum şadırvanımın göz kapaklarını
söndürüyorum bugün altın rengini çalmış ışığımı
hasret kalmış kâğıda,kalemle fısıldamak için


bir insan gördüm rüyamda
bodrum katta ve görülmemiş bir aydınlıkta
dünya saraylarını cazibe olarak görmeyen
kırılmış kalemin terinde her şey yâve,
hodgam koşularda her tepe bir künde,
kumaş kisvesinde her adım bir gölge,
mübrem gayret saati çalışmadığı müddetçe!
bana sadece bunu öğretmişti kıvam tonajı
yeterdi..yetsindi bu heyula aşkı!

Gürsel ÇOPUR