yürek gece yamar yırtıklarını
sessizce söyler yalnızlığın şarkısını
dilimin ucunda hüzzam bir acı
avuçlarımda kanar peşrev.

değişmez mi kaderim.
bitmeyecek mi kederim.
birdi bin beşyüz oldu derdim.
değmez değmeyecekte
unut onu gönlüm
bitsin dertlerin.

yakmakta var yakılmakta
sevmekte var terkedilmekte
hele ağlatmaktan çok
ağlamak yok mu..
offfffff of!

vaz geçtim aşk tan
ve sevdadan..
ben sevmek istiyorum
ama ilahi gönülden
sen
varsayımlarımın varı
sen
yokluğunda sayıkladığım
vebalimsin
kara sevdam
belalımsın
varlığımda buldum yokluğumu
yokluğumda ise
bir tek sen varsın

aklın sınırları yoktur
insan
düşünebildiği ölçüde vardır
ben düşündükçe yok oldum
varlığımı unuttum
her şeyden geçtim de
aşktan geçemedim.

ben inançsız değilim ki
inandığım için yanıldım
yalansız ve riyasız
olduğum için yargılandım
kendim olduğum için dışlandım.

ömrümde yüzüm gibi
sararmaya başadı
sevgi her yürekte
aynı değeri bulmuyor
o sevenin güzel yüreğinde
bir anlam kazanıyor

Buruşturulup atılan bir kağıt gibi
hiç düşünmeden
yüreğinden attın beni
gel gör ki
çiçeklerle taçlandırdım
bu sevgiyi
sen beni hiç sevmedin ki
sen kendine aşıktın
aşkıda mahkum gibi
adaletsizliğine sürgün ettin
maziye gömdün beni

*hangi kimliğe bürünürsen bürün
seninle her şekilde konuşabiliyorum
hislerimden tanıyorum seni
ister bir dal ol
istersen yaprak
yada
gökte süzülen bir martı
yinede tanırım seni..



Dil-ruba 05 Temmuz 2010 / 03:50