Hülyâlı gözlerinle, gözlerime bakınca,
Bu gönül ülkesinde, fevkalâde hâl oldu.
Aşk-ı muhabbet seli, yüreğime akınca,
Esir aldı his aklı, sanki ihtilâl oldu…

Güller açar gönlümde, sen yüzüme gülünce,
Eser kalmaz hüzünden, sen yanıma gelince.
Canım seni kendine, can yoldaşı bilince,
Bir sen kaldın içimde, her düşünce lâl odu…

Melûl-mahzun hâlimi, bilsen de bilmesen de,
Düşlerimi süsleyen, tüm güzellikler sende.
Attığın o kıvılcım, bir volkan oldu bende,
Gönül sevda denilen, yangına mahal oldu…

Başka bir şey bulunmaz, inan artık fikrimde,
Yalnız seni isterim, Yaradan’a zikrimde.
Aştı haddi-hududu, sitemim de şükrüm de,
Çoktan çıktı ok yaydan, her kural ihlâl oldu…

Bildiğin yoktur gerçi, bunca feryadım kime,
Senelerden beridir, kim sebep helakime.
Sana havale eder, gitsem Lokman hekime,
Gönül hicran yüküne, gönüllü hamal oldu…

Senden başka kimsenin, ismine dönmez bu dil,
Eğer gelmezsen beni, aşkının mecnunu bil.
Deme sakin ne olur, yüreğinden beni sil,
Ey sevgili, bu sevdâ, gençliğime mâl oldu…

Şimdi her neye baksam, seni görüyor gözüm,
Ne söylerse söylesin, sana dönüyor sözüm.
Sanmam ki bulan olsun, bu düğüme bir çözüm,
Aşk-ı müebbet gayri, büyük ihtimâl oldu.

Veli BOSTANCI