Bir yolcunun en son adımı kadar tükendi cümleler.
Bir oyunun son dakikaları,
Bir gecenin son anları gibiydi harfler.

Ayaklar şişmişti yorgunluktan.
Ama bir "of" çıkmamıştı ağızdan.
Ter deryası olmuştu beden,
Ve tüm yıldızların rengi kazınmıştı hafızaya.

Ama yetersizdi uğraşlar.
Önemi yoktu hiç bir emeğin.
Hiç biri, bir hiç kadar değerli değildi.
Yetersizdi dökülüp kurumuş olan ter.

Suretim, okunmamış bir yazı gibi duruyordu önünde.
Tozlanmıştı kağıtlar dokunulmamaktan.
Gözlerim şikayetçiydi bakılmamaktan.
Yetersizdi yüreğim, vakitsiz savruluşlardan.

Oysa çilenin bağrında biten,
Çorak bir toprakta büyütmüştüm umutlarımı.
Yağmur yetersizdi tohumları ayağa kaldırmaya.
Ben kaldırdım, susaklığımın yangınıyla.

Yamaçlar sarptı.
Ama ayaklarım usanmıyordu çıkmaya.
Kayalar kırmıştı kollarımı.
Ama yine de uzattım elimi sana.

Ne yapayım.
Meyve vermedi toprak.
Sorun bendeydi kimine göre.
Oysa ne susuz bıraktım, ne bakımsız.

Hiç bir hasar vermedim.
Ne sapansız bıraktım, ne güneşsiz.
Ne kadar aşikar olsa da saflığım,
Hasat zamanı, biçilen benim.
Kifayetsiz varlığım.

Ben ne insanlar gördüm,
Ne yüzler tanıdım, ne kavgalar ettim de,
Uzakta ki dostlarım, yakında ki ahbabım,
Kanlı bıçaklı düşmanım bile selamsız durmadı önümde.

Şimdi sen, "tohumu susuz bıraktın" diyorsunya.
Meğer ben yetersizmişim.
Asaletim tasdik olmamış gönlünde.

NUH BARITCI