Bu Aşk Hep Üç Kişi Yaşandı

Hani şerbetlim bir taşımız vardı;
üzerine çıkar ufka dalardık,
ona isim vermiştik; heybetli demiştik… Oda bize sevgili…

Hani tek şahidimizdi,

üç kişiydik;

sen, ben, heybetli.

Hani şerbetlim;

üzerinde oturur

yangın suların güneşten esmerleşmiş

kumları okşayışını konuşurduk…

Hani ellerinin tenimde dolaştığı anam gibi…

gözlerimin gözlerinde defalarca demlendiği anlardı.



Hani şerbetlim;

kuş cıvıltılarını kocaman kollarıma aldığımda

başını göğsüme dayamıştın

uzaklara çok uzaklara dalmıştık;

okyanusun gökle birleştiği ufka…

Hani ufkun sonunu görememiştik!



Kimsenin yapamadığını yapmıştık;

gözlerimizi kapatıp ufuğa yol almıştık…

Ne bir insandık, ne hayvan, ne bitki, ne de rüzgar…

Yalnızca özgürdük, birdik gitmiştik.

O ufka gerçekten gidip gelmiştik.

Kimse inanamazdı, inanamadılar da.

Ben, sen, heybetli bunu bildik!



Orada bir alem keşvetmiştik;

gerçekte dünyanın aklımızın bir oyuncağı olduğunu,

maddeye hiç erişemediğimizi,

dokunmanın yalnızca hissetmekten,

duygulardan ibaret olduğunu öğrenmiştik!



Hani şerbetlim;

sen herkesin korktuğu,

nefret ettiği, beni keşfetmiştin;

sen beni sevmiştin!

Ben de seni on bin kez daha sevmiştim,

yaa! İşte şerbetlim...

ben hala oradayım ya sen?



Hani; sen nerede, ben nerede?

Şerbetlim; örtüldün incecik topraklarla,

ya da herkes öyle bilsin!

Aslında sen taa şurama; sol yanıma gömüldün,

kimse bilmesin,

taş yürekli sansın diye;

heybetliyi de üzerine kapadım…



Şimdi bir mezarım;

mezar taşımız heybetli de şöyle yazar;

“Bu aşk üç kişilik yaşandı ve sonsuza dek öyle kalacak.”