2
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
2489
Okunma
hayallerinin atkısını dolamıştı boynuna
ayaza karşı dimdikti
buzlar bile önünde erimişti,
sıcacık tutuyordu atkısı…
derken;
güneş çıka geldi,
yaklaştı ve lav çıplaklığıyla sardı bedenini
atkılı kız, onu benimsemişti
düşlerinde ki ışıktı
fakat
bir süre sonra çok üşüdüğünü fark etti;
güneş sandığı prensinin yalancı silueti
çalmıştı atkısını,
mümkün olan her dilde ağladı, çok ağladı..
donmak üzereydi
ve rüzgar çıka geldi,
kendi atkısını sardı boynuna
öptü alnından
ve
dedi ki;
“artık güneş bile üşütemez seni..!”
5.0
100% (1)
Cevap Yaz