Ne derdi, ne tasası, ne gamı, ne kederi,
Ne hüznü bitiyor şu nankör hayatın..

Ulu orta ağlayışlar, aşina umutsuzluk mimiklerinde,
En suskun feryatlarda bile desibel rekorları,
Sevdiği insanı ölesiye değilde, öldüresiye seven;
Konteyner gençliği !
Kestane aromalı, soba üstü, dede masalları
Susmanın, en etkili konuşma sanatı olduğu
En küçük müstakil bir tebessümün
Ebedi sürdüğü,
El tutuşmanın en büyük hayal
Ve en büyük edebsizlik sayıldığı
" Kim kaldı eski kulağı kesiklerden " ?
Ve " O eski toprakların " daha eskimemiş yılları..

Yaşıyorum evet; sevinçlere bi anlık gülümsemelikler iliştiriyor,
Ama acılara oscarlar dağıtıyorum kimsesiz ödül törenlerinde
Kendi Ada’mın hem Robinson’u, hem Cuma’sıyım !
Herkes aynı derttlerden muzdarip,
Herkes aynı acılarda bütünlemeye kalmış.
Bitmiyor bir türlü şu hayatın hazırlık dönemi;
Artık ana dili ACI olmuş yüreğimin..
" Ölesiye teklif etmeyiniz "
Yazılı her kalbin bi köşesinde
Pazara kadar kafi geliyor artık aşklar, mezardan ziyade !

Yemeğe tadını tuzunu veren acı;
Çek varlığını hayatımdan ne olur bana acı !
Zamanı ilaç diye kaderime yutturup,
Ömrüme tuğlasız duvarlar ören usta sıvACI !

Yaşıyorum evet, bi yandan da şaşıyorum yaşayabildiğime,
Ultra herşey cahil yaşıyorum çok şükür,
Ve olabildiğince aciz !

Bu hayatın fani menüsünde;
- Yalnızca ve yalnızca ACILAR açık büfe -
Paket lastiği kıvamına gelmiş tüm cefalarım,
Çek çekebildiğin kadar misali...


İlyas ŞENCAN
15 HAZİRAN’ 10 / SALI / BURSA