Şiir Ve Gül

1.

Bilirim

Sesimi duyamayacak kadar
Uzaksin benden.

Birtek şiirlerimde yani başimdasindir,
Uzak bir şehir’de okurum onlari,
Ve benim oldugu kadar
Senindir’de yazdiklarim.

Haziran Gecelerin’de
Güneş sarisi döşegim’de
Bazen bir karabasan gibi
Cökerler üzerime,

karanligin icinde
Zapt edilir
Esir alinir bedenim.
Tek suclusu sensin bunlarin.

Terk ettiklerinde bedenimi,
Ait olduklari sayfalara dönerler,
Ve gecenin muhteşemligini
anlatirlar sana.


Ne kadar
Korkularim olsalar’da
Tek yoldaş onlardir bana,
Yitikligimin tek tanigidir onlar.


Şimdi sana geldiler,
Beni duyamadigin kadar
duy onlari!..


Sana dair
Var olanlarla
Sürüklendiler kapina.

Acinin o cirkin sesini,
Dudaklarim’daki hasretligi,
Sicakligin,
Kan ter icinde biraktigi bedenimi,
Anlatacaklar sana.

Ayak seslerini,
Katliyamlari,
Kavgalari,
İşkenceleri’de
Dizeleyecekler önüne.

Ve bütün bu hepsinden
İyimser bir gül yaratacaklar,
Gözlerinin önüne sunup
Oraciktan ayrilacaklar.




2.

Giderek
Cogalan yalnizliklari,
Fail-i mechul cinayetleri,
Acligin cirkin yüzünü,
Göre bilirsin

Pencere dibine
Taşidigin gülde.

Ve dile gelecek birazdan

Ah sen!
Suskunlugun
mührünü cözemeyen kadin!
Bak gör!
Yitirdigin karanligi!

Nelerden dogdugumu keşvet!
Ömür törpüm
Seninki kadar cok degildir,
Soldugum gün
Ayrildigim andir yanindan.!

Ah sen
Kadin!
havada ucusan kuslar kadar
kalabalik degilsin!
Yalniz ve bitkinsin!
Ve böylede öleceksin.

Ellerinden tuttugun
Zenci kiz’da büyüyecekdir birgün!
Yoksullugun degil
Varligin gözlerini boyamasiyla
uzaklaşacaktir dünyandan.

Sadece bir teşekkürle
Son bulacaktir
Merhametinin bedeli.


Şimdi
Günlük bir oyuncagin olmadan,
Pencereden savurmani istiyorum
Kizilligimi.!

Bir bekleyenim,
Gördüklerimi söyleyecegim,
Sönmüş umutlarini ihbar edecegim
Bir yerim var!..

Devrim Dokdere