Bir semt ötede, yoksulluktan habersiz insanlar.
Televizyondaki yaşam standardımızı yakalama kaygıları.
Tenefüs vakitleri, ek işlere ayrılmış.
Tüm bu meşguliyetlerden sebeb,
Sokaklar arası ırak mesafeler biçilmiş.
Alt kattadaki kapı gıcırtıları, yanlız olmadığımızın kanıtı.
Göz aşinalığı yakınlığımız, iki cülemizi bahşettiğimiz,
Seyyar satıcılar ve boyacılardan ibaretmiş.
İnsan trafiğinin aktığı en canlı köşelerde,
Bayilikler almış dilenciler.
Herhangi bir dilenci Hamlet’i oynar kaygısızca.
Halbuki yıllarını tiyatroya vermiş niceleri;
Cepleri maddiyattan sefil.
Robotlar geliştirsek bu sistemin içine,
Hergün, evden, işe raylar.
Çok yabancı durmazdı gözümüze, bu monotonlukta.
Ama bu döngüye herhangi bir organizmanın,
Dayanabileceğini sanmıyorum,
Kandırılmış insanlar haricinde.
Sonra bir savaş düşünün
Zaman kavramını unuttuğumuz,
Yapaylıkla , doğallığı yakaladığımızı sandığımız,
Bir zamandan , teknolojik gelişimler...
Medeniyet arzusuna bırakılmışlıkla,
Kültürsüzlükle suçlanan toplumlar.
Ve tam bunun ortasında,
Çağdaşlık kumaşını sunanlardan katliamlar.
Sabah yaşam kalabalığında,
Bir tebessümünüzü esirgediğiniz fırıncıya,
Muhtaçlığınızı düşünün!
Pahalı ayakkabılarınızla, girmediğiniz sokaklarda,
Geceyi geçirme telaşı...
Aşağılık duygusuna kendimizi verdiğimiz,
Hayran olduğumuz batıdan gelen bir mermiyi yutun.
Sırtınızı hergün üstünde yalanlarla geçirdiğiniz toprağa verin.
Ve gökyüzüne gülümseyin....