Kimse hayra yormuyor, son gördüğüm düşümü ;
İçimde çalkalanır, kaç devrin izdüşümü...

Akıyor onca dere, bulanıyor sularım ;
N’olur kessen suları, kaçıyor uykularım!

İsteksizce düşerken, zamanın bir yerine ;
Neden yüreğim açık, geçmişin gözlerine ?

Yetmez miydi, bir ömür, bir devri sayıklasam ;
Neden işe yaramaz, güya sihirli asam.

Kuş bile neden konmaz, gelip hep aynı dala ;
Her şey bana akıyor, ben miyim tek budala ?

Düşmüşüm bir illete, cüzzamlısı son devrin ;
Yok mu bir çıkaracak, bu son kuyu çok derin ?

Gözlerinden Adem’in, Havva’nın saçlarından ;
Kim içirdi Lokman’ın bu son ilaçlarından ?

Bu nasıl merhem böyle, oluyorum müptela ;
Hangi taşı kaldırsak, altından çıkar bela !

Yoksa biz belaları, büyüttük bala diye ;
Ateşten gömlek giydik, Çuvaldızdan hediye !

Çare bulamıyorum, oysa yürek yarası ;
Ne uzun mesafedir iki kaşın arası !

Şimdi gezdiriyorum, kendi gölgemi ancak ;
Sorma bana sevdiğim, halimiz ne olacak?.

Boğazladım goncada, kıyıyorum gülüme !
Saklanacak yer lazım, savrulacak külüme.

Şimdi, kendi yüzümle gelemezken yüz yüze ;
Nasıl faydam dokunur, bunca yetim, öksüze ?

Onca kabı doldurdu dökülen gözyaşımız ;
Yine bir şey eksilmez, artıyor telaşımız...




Hayrettin YAZICI