küçük zaferleri vardı onun
küçücük küçücük alemler eşliğinde
hırsla dalgalandırırdı güdük gönderinde
sırf aleme nispet olsun diye


bi dudağı yerde bi dudağı gökte
diyemem amma
burnu kaf dağının ardındaydı
ruhu uçurum eşiğinde olsa da...


parlak kabuğunun içinde
caka satardı da alemlerde
bir başına kaldığı vakit
bin bir parçaya bölünürdü aynaların gölgesinde


her sabah çürümeye yüz tutmuş tanelerini toplardı
tek
tek
kabuğuyla/ bir daha
bir daha övünerek


öyle ya/ kendi inanmazsa yalanına
elaleme nasıl söyleyecek
tinden azade aşklarla
tenini nasıl besleyecek


dudağının kenarından sızarken
tek hamlede yediği aşkların kanı
olanca heybetiyle atıverirdi heybesine
olağan söylemlerle silerken/ gülümseyerek...




hadi
ben aynaların gölgesindeyim de şimdi

ya siz
dudaklarınızı siler misiniz