Biz seninle ne olduğumuzu hiç bilemedik, adı konmadı hiç ilişkimizin…
Hep yakın, hep uzak…
Hep yalın, hep tuzak…
Biz hiç bilemedik kim olduğumuzu , yahut konumumuzu…
Hiçbir zaman aynı olmadık, bir iyi bir kötü…
Ne sen beni tanıyorsun ne de ben seni tanımaya çalışıyorum… Ama kırk yıllık ahbaplar gibiyiz…

Bir ayarımız yok bizim… Kimi gün birer yabancı olup görmezden geliyoruz birbirimizi, kimi gün çılgınlar gibi sevişiyoruz…

Seni deliler gibi seviyorum ve senden nefret ediyorum…

En çok seninle mutluyum ve en çok senin için ağlıyorum…

Biliyorum, hayat senin merkezinde olduğun bir yörüngede dönmüyor ama ben; merkezim sen ol istiyorum…
Hep kaçamak sözlerle açıyoruz sevgimizi birbirimize ve tatlı sözcükler dalga geçer gibi dilimizde…

Hani bazen soruyorum ya;“neyiz biz diye?” Hiçbir sıfat yok bizi tanımlayan…
Ne sen beni ne de ben seni bir kalıba sığdıramıyoruz… Hiçbir sözcük yok bizi tanımlayan… Hep aynı kaçamak söz… “çok değer verdiğim birisin.” Evet… Çok değer verdiğimiz kişileriz birbirimiz için…

Bunun sonu yok. Bizim de yok mu acaba? Yoksa bir son yazıp içine sığdıracak mıyız birbirimizi…
Söylenecek söz çok ama gücüm yok…

Biz en güzel kaçarız birbirimizden, kaçamak kelimelerimiz var bizim bir de derin bakan gözlerimiz…

Ve beni benden alan yeşil gözlerinden sen sorumlusun!





DKD 2010-05-27

21.45