Hicranın yollarında umutla dolaşır da
Gönlünde küllenmeyen korlarla ölür insan.
Bir kırlangıç hüznünü sinesinde taşır da
Kimsenin bilmediği sırlarla ölür insan.


Bir kalemden kağıda binlerce kelam düşer,
İfadesi olmayan kalır kalbin içinde.
Bazen bir söz ok olur, bağrı nasıl da deşer!
Bir dil çaresizliği her an saklar derinde.


Ten kafesinden öte ,bir uzun yol ararım,
Sevdan almış aklımı; duy,hükümsüzüm artık!
Bilmem ki neredeyim boşa arar dururum,
Sensiz koca dünyada yapayalnızım artık!


Merhem kâr etmeyen dert ,hiç durmadan kanarmış.
Kalırmış öyle sessiz , sitemkar ve mecalsiz!
Gördüm ki acının da canı fena yanarmış!
Bir boşluğa uzanır ,dururmuş böyle elsiz.


Bir gün olur da herkes, unuturmuş ya hani(!)
İnan seni ben, mazim; yapmayacağım asla!
Unutanlar sadece zannetmiş sevdiğini,
Beni sevda sırrına, erenlerle kıyasla!


Ellerin ellerime doğru uzandığında,
Esrarengiz bir duygu kapladı tüm ruhumu.
İçimde gözlerinin ışığı yandığında,
O günden beri aldın benden her sabahımı,


Gerçek anlamda yürek, yalnızca bir kez sever,
Mahzun bir menekşenin yağmur gülüşüsün sen!
Bülbüller güllerini hep sabrederek bekler,
Mecnun’un geceleri gördüğü düşüsün sen..


Anlık bir hisle değil ömürlük sevdim seni.
İsmin dudaklarımda, bil ki kırk boğum gibi!
İmkansızı deneme alamazsın sevgini,
Anlasana sevdiğim ,sevdan kördüğüm gibi!...



………………………………………………………………………mürsel emre doğan , Mayıs 2010, İstanbul…

( Can dostum ,sevgili kardeşim Mustafa Doğan Bey ;
Rabbim sesinle ,sözünle ,güzel yüreğinle iki alemde de bahtiyar kılsın seni..o kadar güzel seslendirmişsin ki şiirimi; şiir,bütün ruhaniyetini bulmuş yorumunda ..iyi ki varsın kardeşim , Rabbim razı olsun ebediyyen...)