Tren yollarında pas tutan umutlar düşürdüm gönlüme,
Dumanı yorgun gözlerimi,
düdüğü sesine özlem kulağımı yırtarken.

Hep bir umut doğdu gönlümün rahminden ,
ha geldi ha gelecek diye.
Kaç kahır devirdim biliyor musun görünmediğin tren camlarında.
Gelemedin,
Kırıp çıkamadın şu sensizliğin kabuğundan bir türlü.

Toy bir delikanlıydım bu gara demir atarken,
O kadar çok severdim ki kırmızı gülü
Kokun öyle tazeydi ki,taşına toprağına sürerdim yüzümü.
Sen kokardın,
Sen bakardın,
Hangi yana baksam izin,
Hangi taşı kaldırsam sen çıkardın.
Seni beklerken kabına sığmaz hayallerim vardı ki.
Martıların kanatlarına takar rüzgarlarda uçururdum da,
Düşürmezdim bir tanesini bile yerlere.
Öyle deli
Öyle divane ve öyle aboneydim sen dolu umutlara.

Şimdi zaman beni de devirdi,
Eden buldu anlayacağın.
Herkes payına düşeni aldı.
Sen beni,
Ben içimdeki umutları,
Zamanda beni harcadı.

Sen benim hakkımı ağaran saçlarımdan vereceksin.
Beklettiğin o uzun yollar kadar,
Gelmediğin o kıyamet çalan yıllar kadar çekeceksin.

Ben o sen giderken ki masum delikanlı kadar,
Saf ve sen olan hiçbir şeye ihanet etmedim.
Bu dünyada dönmeyecek kadar uzunsa zaman ve yollar,
Mahşerde iki elim yakanda,inan gelmeni bekleyeceğim.

Çoğu kulda adalet yoktur ama,
Yaratanda vardır.
Sen bana çok çektirdin amma,
Sanma ki bu ettiğin kar’dır.