silahla
sevdanın
arasına girilmez

Hasreti isa


artık
dağların taranır
bir gelin saçı gibi
besmelesiz
hayatın önüne atılır


ölümü
başucu kitabı diye
astım yaftama
uzun istasyonlardan
indi rüyalarımıza kıyamet
aynı mermide patladık karanlığa


hiçbir şey seni anlamak için büyümedi
anla
alnının ateşiyle kavrulacak dünya


gece günahlarıyla büyür
sen gökyüzünü sıvardın gözlerinin çamuruyla
yokluğunu bir bulut sarar
sensizliğe bile sesinin içinden geçilirdi
ışığa karanlığın içinden
dokundum yağmurlarda bıraktığın bir ize
gülüşünü avuçlarıma taşıdı papatyalar
ölümden başka hiçbir şey değmedi elime


gölgene düşen ışığın içinde devinen
ölüm töreninde buldum kendimi
yollar bana vururdu yükünü
içimde döllenen sığ bir zaman
dudakların sıcaklığını toplar kumlardan
karşılığı yoktur gülüşünün
eski bir sığınak sarar yaralarımı


havadan sudan
ekmekten aşktan geçtim
nerede kaybolduğumla değil
nerede durduğumla ilgileniyordu hayat


daha henüz bilmiyor kelimeler
besleme bir çocuk gibi büyüdüğünü dünyanın
bilmiyor
kırık bir sazın içinde terleyen ustayı


düşlerinde tek başına geziniyor kadın
kadın ki
o kadar cana yakın
yoksul uykularda kendini aldatır gibi
kadın ki
kanayan bir satır başında
gölgeleri içine çekilmiş bir kuyu dibi


bu kalp seni uğurladığında menzile
bakma artık geriye
adımların çekilir
ölüler ayaklanır içimde
cehennem üzerime yürür
bir dili geçmiş zaman daha
anılarımla birlikte çürür


acılardan iki büklüm belim
aşka giden yollarda sabahlardı gençliğim
sevgide bir akarsu
sevdada yağmur gibi yağarım
sevdim mi ölümüne sever
sevmezsem
yüreğinde bir mavzer gibi patlarım


hücremde ateş artığıydı tüm cümleler
gözlerim değdiğinde gökyüzüne
utandım
ağlamayı unuttum
dudaklarım kaldıramadı öpüşmeyi
kendimi kavgaya kurdum


kaç ten kırığı düştü aynalara
serçeleri yetim bir çocuğun elleriyle besle
aşkın bittiği yerde kurulur ayrılık çadırı
yoksul bir gramofonun ucunda inliyordu sesin
ölüler ayin yapıyordu yüreğimde


bir çift dinamit telaşında
suskun dururken göğüslerin
orada
patlayıverdi içinde başıboş bir bomba
parçalandı gülüşlerin
gözlerin asılı kaldı duvarda
ölüm yakışmazdı ki sana
bir çocuğun küçük parmaklarıyla
zorla tuttuğu bir fotoğrafta


‘’ ölüme geç kal ‘’ demiştim ya sana
çok erken kandın uykulara
haydi gir rüyalarıma
bu şiiri daha fazla
uzatma

İsa İnan

yirmi bir mayıs iki bin on / kurallara kul olmaktı hayat / günahlara kül

Şiiri hayatla buluşturan Deniz Hanım’a çok teşekkürler. Sesiniz kısılmasın.