rüyalarımızda karanlığa uzanan ellerimizle
hep umarsız tutardık birbirmizi...
bizi biz yapan en masum sevgiden yoksun,
yoklukla besledik kalplerimizi.
şimdi ne sen varsın nede ben !
ne hikayemizin bir adı var,
nede onca yaşanandan küçücük bi anı ’

ilan ettim ben kendimi
en güzel yalnızlığın kraliçesi !
ne sandım bilmem ki ben seni ?
rüzgarların en serini,denizlerin en mavisi belki !
şimd yine sana muhtaç olduğunu
hissediyorum kaybolmuş bu benliğimin

bir köşesi yanık bir mektup buldum dün
bu eşsiz duygular bir zamanlar senndi sevgilim’
günlerden sonra birgün...
eskiyi ararmısın bilmem ama
ben hep bizim nostaljimizin
hiç bitmeyen şarkısında bekliycem seni !
hani küçük bir çocuk annesini özlerde
söyler ya onun anlattığı masalları...
işte bende seni özlediğimde
hatırlıyorum beni ve aşkımı avuttuğun o masalları....
yağmurlu penceremde,
ağlayan gözlerimdeki parlayan gözlerine inat
seni özlemeye devam ediyorum ve edeceğim...
oysa sen! sen,buruşturulup atılmış
o eski kağıtlarıma sıkışıp kalmış
İKİ DAMLA MÜREKKEPten bile
daha lüzumsuz ve daha değersizsin
fakat ne çareki bunun adı AŞK mışş...
______________________éLisSsS_________________________________