Esaretler anlamsızdı
Yapayalnız yürüyorken kaybolan kalabalığın izinde

Belirginliğimiz kırışık
İçimizdeki telleri titreten
Dokunamadığımız mavilerden kaçıyorken zamansız

Oysa her birimiz melektik zamanın başında
Yargılamaktan geçmişin travmalarını
Nefesi olmayan şehirde sustuk

Bütün anlar
Körebe oynuyorken kabuk bağlamış kalbiyle
Bizi bekleyen acı bir gerçek köşe başı yağmasında

Boğazımda sefil bir hıçkırık ile
Gözlerine dara ektiğim mevsimi
Aldım avuçlarıma
Üstü örtülemez bir his gibi
Aşk,
Veya nefret
Hatta bilinmezlik

Süzüldüm bütün yüreğimin
Çoğalan sızısıyla
Yağmaladığım ahları
Kaybedilmiş ne varsa yarınlara döşedim alfabe gibi
Bilinmezliğe, hiçbir cevap bulamadım sensiz

Bir başınalık kanımda dolaştırırken özlem tortularını
Kayboldum vakitlerin nefret tuzaklarında

Hep
Sana bakan uçurumlardan aşağı
Kendi ateşinde kavrulup, küllerle hücrelerimi yolcu ediyordu aşk..

Özgürlüğünü..
Yıkanmış gölgelerden alırken usulca…

..