3
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
849
Okunma
Hayatın son günlüğü;
Yazmış hiç yaşamadığı özgürlüğü
Kan ağlamış kalemi,
Burnuna değercesine bürkülmüş dudakları,
Onun sesizliği çünkü onun ölümü.
Hayatın ilk adımı;
Yürümüş yürüyemediğim yollarımı
Ayakları bedenine değercesine
Anlatmış okunmayan ilk yazımı
Burkulmuş ezilmiş yüreciği, solmuş işte
Bir çiçek misali.
Elleri titrek bedenini sarmış
Ve sonucu elde kalan bir yalancıymış.
Hayat yaşatmak istediğini yaşatıyor
Hayat yaşamak istediğini yaşatıyor
Yürek ağmaz bu kadar
Yaramazlık yapıp susmayan çocuk misali
Cehenmemin ne önemi varki
Yanmışız bir kere ocakta kalan yemek misali
Eğer hayatın koyduğu bu taşlar son sözü ise;
Ölmüşüz niye yaşıyoruz ki ölümsüzlüğe...
Cevap Yaz