“Gidip dönülmeyen uzak diyarlara”

Ağlamaktan vazgeçip
Usulca bir şarkıya tutunuyorum
Kötü rüyadan uyanmak ister gibi
Elimi boşluğa uzatıp göğsünü arıyorum
Sıcacık tenine başımı koyup
Barınmak istiyorum dipsiz heceler gibi.

Dün ne güzeldi,
Üstüm başım gökkuşağına bulanarak
Yağmura sapan atardım
Çocuksu sevinçlerimle uyanırdım uykumdan
Mutfaktan gelen sesini dinleyip
Hangi yemeği pişirdiğini anlamaya çalışırdım
Memleketinin türkülerini hasretle söylerken
Gurbet sancını
Gidermeye çalıştığını bilirdim
Sesin titrediğinde anlardım ağladığını
Ben de üşürdüm o zaman ama ağlamazdım
Çünkü sen yanımdaydın
Özlemek senin sırandı anne.

Sana dair her şey mucizeydi,
Hüzünlerimin gizli odasıydın
Davetsiz misafiriydim kollarının
Her üşüdüğümde
Yüreğinin en ücra köşesine sokulup
Sevginle ısınırdım
Sabahlara kadar uyumadığını bilip
İlk aşkımı anlatırdım saatlerce
Sımsıkı sarılırdın yorulmuş özlemlerime
Saçlarımdaki parmak izlerinle uyur
Kırgınlığımı unuturdum ninnilerinle.

İşte böyle anne,
Ben yaşamı hep göğüslerinden yudumladım
Her yenilgiden dönüşte
Yaşama yeniden merhaba demeyi senden öğrendim
Sabırlarını ezberlediğimi kimse bilmedi
Sevgin hüzünlerimin tesellisiydi
Bu yüzdendir ki
Bütün zamanlarım hep sen koktun anne.

Şimdi elimi tut, bir şeyler söyle
Seni bulmak istiyorum ve
Göğün neresine bakacağımı bilmiyorum
Artık yetmiyor fotoğraflar
Şarkılarını duymak istiyorum
Şiirlerimi okumak istiyorum sana
Neredesin, seni özledim anne
Kucaklasana hadi beni
İşaret versene alnındaki yıldızla
Susmasana anne, yoksa ağlayacağım.

Yoksun,
Gökyüzü yağmur kokuyor yine
Masallarım öksüzlüğümün toprak kokusunda
Sancılanıyor usulca
Yağmurun dinmesini bekliyorum, dinmiyor
Ben de gökyüzüne eşlik ediyorum gözyaşlarım ve
Senin en sevdiğin şarkın La Polama ile.

Özlem tohumları serpiştirilirken hücrelerime
Beni bir kere öp ve öyle git
Hasretin doğduğu yere anne.

Zeynep Nilgün Gökçeöz