Nefes almak zordu
Derin bir iç çekiş, sonra ürperme.
Yas akşamları gibiydi sözler
En firari haliyle savrulup
Mızrak gibi saplandılar gülüşlerime
İşte hayatın kendisi dedim
Ve zamanı dövdüm, dövdüm.

Ellerim kanadı,
Şaşkın ve yorgun
sırra kadem basan kelimelerin peşinden koşamadım.
Kendi ezberlerim arasında
Kızılca kıyamet koptu
Gözlerime düşen yapışkan hüzünle
Darmadağın olmuş hüzzam bir şarkıda durdum.

Anladım artık
bana iyi gelmiyor gün vurgunları
Metruk bir sokak ortasında
Kaybediyorum cesaretimi,
Kaldırımlar toz duman
Sus müebbetin de yüreğim
Sanki alaca karanlık kuşağı bu
Kim bilebilir.

Haydi hoşça kal gece
Gitmeliyim,
Şu an firardayım ve sabrım fire veriyor
Yokum ben artık, yolum uzak
Terkisinde bir atın, doludizgin koşuyor kaderim
Gitmeliyim sadakatin kucağına,
bir daha dönmemek üzere
Gitmeliyim
Aklımın en zor hali ile
Yüreğimin sus haline.