An-la-ta-mı-yo-rum


Müsvette bir kağıtmı aşklar karalayıp durduğumuz
Tükenmez bir kalemmi zaman bitmeyeceğini umduğumuz
Meskenimiz mi bu toprak,bu şehir,bu karmaşa
Göbek adımız adem,ayrılık rumuz


Matemi var siyahın,beyazımın düğünü
bugün dokunmayın bana,hayallerimin zifaf günü
sormayın şaire nerden bilsin yok’u
yaşayan her kelime bir harfin ölümü

Unut diyesin geliyor belki,her şeyi unut
Söyle bana hangi ağacın dalında asılı umut
Sen şarkılar söylerken,ben şiirler toplayayım
Ben uykulara dalarken,sen rüyalarımı tut

Çekip gidesin geliyor belki,yaşamak gözden ırak
Şelaleler çağlar içinde,oysa gözlerin kurak
Bir bavul dolusu mutluluk al yanına,birazda özlem
Keder kullanılmış bir elbise, onuda bana bırak

Balı alınmış her petek gibi tatsız ve anlamsız
Sana kurduğum her cümle gibi düşük ve imlasız
Mecazi anlamda söylerdim seni seviyorumları
Senin kuralların vardı aşksa kuralsız

Neden güldüğünü bilmeyen bir deli ağlaması hayat
Bu son tren belkide,biletsiz bindiğim son seyahat
Bütün yolların keşiştiği nokta iki kalp arası
Yaşamaksa nefes almak,kuru bir inat

beni bir sen anlarsın sanmıştım,birde yağmur
Yağmur yağdı geçti,sen bari dur
toplandı tüm kozalaklar,kelebekler öldü
kokusu sindi üstüme acının,acı kokan ıhlamur

Bedava dağıtıyorum düşlerimi gülüşlerim bedava
Avukatım yok ,katipsiz bu dava
tek şahidim şu yorgun gece,birde topal kalem
Ne sen gerçeksin ne ben her şey palavra



An-la-ta-mı-yo-rum
bitiyor kalem
bitiyor gece
bitiyor aşk

An-la-ya-mı-yor-sun