Kaplayıp Kadırga’yı Eskala’dan yukarı,
Yaralı yüreğimi saldın efkâra duman.
Sinemi söndürmeye yetmez dağların karı.
Ah duman; bahtım gibi zifiri kara duman.

Gün oldu, bir gelinin başındaki taç gibi.
Sarıldın kel dağlara sevgiye muhtaç gibi.
Gün oldu, çiğdemlere iksirli ilaç gibi.
Bir görünüp bir gittin, öykündün yâra duman.

Ah duman, kara duman; sana intizarım var.
Bir kez ersem murada kime ne zararım var?
Kalbimin yarısını bulmaya kararım var.
Hasretim cemaline; var git dağlara duman.

Ayırma kınalımdan çekil; yalvarıyorum.
Koyunların peşinde sevdamı arıyorum.
Hangi yöne seğirsem çıkmaza varıyorum.
Vuslat umutlarımı bırakma zora duman.

Belki de üstündedir kadife pelerini.
Takmıştır kulağına para küpelerini.
Göreyim çimenleri, dağın tepelerini.
Atma beni ateşe, koma bimara duman.

Çökme hayallerime, yıkma olancasını.
Sırçadan köşkümüzün söndürme bacasını.
Firaka düştüm kırma Çepni’nin ricasını.
Kirli mendil misali atma kenara duman.