Seni sevdim.
Yağmurun toprağa inmesi gibi sevdim.
Damlalar penceremi yalarken,
Aşkından Çoruh gibi inledim.
Sen köprüden geçerken,
Ben harşitte akan su idim.
Bulanık, dengesiz,
Nereye gittiğini bilmeyen.
Ve soğukta tir tir titreyen.

Acılı bir türküydüm.
Hapsoldum dudaklarının arasına.
Nefesinle savruldum bir boşluğa.
Karanlık, uçurum.
Soğuk tenimi kesiyor jilet gibi.
Aşk alevinde donmak mı sonum?

Buhramlara dost bir adama döndüm.
Buram buram hasret kokuyorum.
Alevin yandı içimde.
Kor oldu her şeyim.
Ben bir lamba gibi söndüm gözlerinde.
Avuçlarında kar gibi eridim.
Suyum damladı toprağa.
Çamura döndüm.

Bir sokak arasında gölgeni gördüm.
Nereden geliyordun o saatte?
Nereye gidiyordun o vakitte?
Karda ki izlerini öperek yürüdüm.
Anladım nereye gittiğini.
Üşüyordum hala kedi gibi.
Titrek umutlarla sıcak nefesini aradım.
Bulamadım, çizgilerine kurban olduğum ellerini.
Acı giydim.
Korkuya büründüm.

Seni sevdim.
Hayallerimi bir gün bile yanlız bırakmadın.
Bir elmasın en parlak yüzü.
Doğanın en yeşil tarafı.
Bir ağacın en güzel meyvesi.
Ve uykularımın en güzel rüyası oldun.
Ama bitmedi hayatın hilesi.

Sevdim seni.
Ve kurtulmak istedim zindanlarımdan.
Sazından çımaya çalışan bir şarkı gibiydim.
Oysa şarkı, çıplak kalır sazı olmadan.
Ve üşür benim gibi.
Ben de, yırtmak istedim boşlukları.
Olmadığını anlayınca, anlamak istemedim sensizliği.

Her gece, gölgeni bekledim o ara sokakta.
Nereden geldiğini,
Nereye gittiğini bilmeden...
İzlerini takip etmeden.
Yüzünü bir kez görmeden,
Sonunu bir an bile düşünmeden, sevdim seni.




Nuh BARITCI