Sevgiliye; öfkeli, kırgın, kızgın, sitemli, isyanlarda olan ama gene de hala sevdasından vazgeçmeyen o acıyan sevdalı yürek der ki; Ömrümde senin kadar bana acı veren olmadı.. Ama bilirmisin ey sevgili senin kadar aşkı veren de olmadı, sen kadar sevdiğim inandığım da olmadı aslında.. Zaten bunca yüreğimin acıması da böylesi büyük sevmeme ve haketmediklerimi görmeyedir, bunları bana yaşatmanadır..
Ey yüreğim söyle; hep O'nu böyle sevecekmiyim ben? Dilim söylesede en ağır sözleri; yüreğimin bir köşesinde hep ona duygular mı besleyeceğim.. Yoksa bu sevgi değil de ben de açtığı yaralar mı? Eğer yaraysa bunlar neden hala iyileşmiyorlar, neden böylesi batıp, acıtıyorlar? Ve tüm yaşanmışlıklardan sonra halen ne işleri var hala yüreğimde..
Ey sevgili; bende bıraktığın izleri sürüyorum.. Gözlerime gözlerinle ilk gülümsemeni.. Fakat birden o an geliyor aklıma.. Gözlerin gözlerimi acıtıyor artık.. Yüreğim alevlerin içinde kül oluyor.. Dünya hayatı diye boşu boşuna demiyoruz.. Sevginin bedeli o da ahirette, mahşerde hakettiği yerini bulacak göreceksin o zaman sen de...
Keyifle okudum 'Şiir'inizi sn. şair..
Saygı ve sevgilerimle...