-içimizdeki çocuk hevesi ’ne-

cennet bahçesinde, aşkta
şekerli çocuk hevesiydik
sen aslı’da gizliydin
ben de kerem’de
maskeliydik birbirimize...

aşk oyunundaiki yaramazdık
kaçtık, kovaladık
tel örgülerimizde asılı kaldık...

iyileşmeyen, kanayan yataklarımızda
iki dinmeyen yalnızlıktık
bir sır gibi
düğümlendik bedenlerimizde...

dolandık diyar diyar
kesik nefes gibiydik birbirimize
ayrı ayrı düştük dallarımızdan
aynı mezar başı ziyaretiydik...

ateşiyle yaşayamadık aşkı
dağıtılmış çocuk oyunları kadar küs
kül ağırlığı kadar mutluluktuk...

bir tutkuda tutulan
bedenlerimizin sarhoşluğundaydık
gecelere uykusuz
yazlara susuzduk
ten yakan şehvetimizle
dokunaksızdık birbirimize...

yüreğimiz bu sefer de eğik
başımız yine de dik
yürüdük birbirimize
içimizde yenik çocuk hevesiyle
yandık, yakıldık
kerem’dik, aslı’ydık
bir kül masalıydık ömrümüze...
İRFAN TEMEL KARALAMACA YAZGILAR KİTABINDAN