1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
637
Okunma
pianoda sen
rıhtımda sen
solan çiçeklerde
yine sen
bacakları uzayan
şu bitkin gölgemde
gölgelenir yere dökülmüş
açılmamış çiçekler
ve yalnızlığım
bir fısıltı halinde
aklından geçenleri okur durur
duruma göre de oklar uydurur
onlar ki saplanır gönlüme
ve yine onlar ki aslında
gerçek yaralarım
ruh yaralarım
hiç ölmeyecekler ya,
aşka emanet edilmiş lakin
pek çok hırpalanmış çocuklarım
acılarım
yokluğun
solan çiçeğin son bakışı,
bitkin ve üzgün
ayrılmadan toprağından
ayrılmak bu hayattan
kalbimin çiçekleri ki
onlar yeşerdiler,
renklendiler senin sevginle
şimdi onlar hep üzgün
ama onlar hep üzgün..
Cevap Yaz