Biraz daha büyü, hani anlatacağım demiştin.
Niçin anne? Çocuğum ama şimdi de anlarım bilirsin.
Hatta istiyorum ki, anlatacakların tahayyülüme renk katsın.
Anlam veremediğim şeyler, bari hayalimde canlansın.
Biliyor musun anne? Hala aklımda birçok niçinler var.
Çözemiyorum bir türlü, merakım gün be gün artar.
Sabah uyanıp ta seni göremediğim o gün yuvada,
Annem gitmiş deyip sarılıp babama, ağlamıştım doyasıya.
Ama biliyor musun anne? Hayır nerden bileceksin ki?!!!
Bilsen bir hiç uğruna terk eder miydin çocuklarını, evini.
Neyin yoktu ki anne? Her şeyimiz vardı bizim.
Bir sen yoktun aramızda, giremedin içine kalbimizin.
Neden yani anne? Hala çözemedim gidişini.
Unutamadım hala on sekiz gün sonra ziyarete gelişini.
Fark etmemişsindir mutlaka giderken, içimin burulduğunu.
Nerden bilecektin sanki sana ihtiyacım olduğunu.
Değişmiştin, eski annem değildin, farklılık vardı sende.
Bırakıp gelmiş gibiydin kendini ve kalbini bir yerde.
Hani depremde Tarık adındaki çocuk demişti ya sana,
Senin annen yaşlıdır, ölse bile ihtiyacın yok ki ona.
Ama benim annem senin kadardı, bende çocuğum,
Ben annesiz yapamam ki, annem yoksa bende yokum.
Unuttun mu anne? Deprem hatıralarında sen yazmıştın,
Tarık la konuşmalarınızı ve annesini anlatmıştın.
Tarık çaresizdi anne, Allah almıştı annesini yanına,
Peki ya sen, sen neden bıraktın beni bu yaşımda?
Anlat bana, anlat anne, anlamak istiyorum artık.
Çocuğum ama yüreğim hem büyük, hemde yanık.
Niçin zor geldi sana, sabah erken uyanmak?
Beni azarlamadan, dualarla okula yollamak.
Diyorlar arkadaşlarım, biz öğlen tost yemeyiz.
Yemek yapar annemiz eliyle belki ucuz, ama leziz.
Anlamıyorum neden? Derslerimle bıraktın beni tek başıma.
Öldürdün bütün zamanını internette ya da uykuda.
Ama sadece zamanı değil, öldürdüğün bir şey daha vardı.
Sen kapıdan çıkarken, bir bıçak kalbimi yardı.
Öldürdün be anne, öldürdün anneli bir geçmişimi.
Neden böyle yaşamaya mahkûm ettin geleceğimi?
Evet, ben çocuğum, daha eskileri bilmem ve anlamam.
Abim de diyor yoktu bizde dayak, eziyet her şey sütliman
Birçok anne dayak yiyip, eziyet çekerken hala evinde.
Onlar için gelecek, hayat, her şeyi çocukları gözlerinde.
Anlat anne, seninkinden daha büyük yüreğim var benim.
Sakinleşir belki, sorularla tarumar olan zihnim.
Ben çocuğum, ihtiyacım var hem anneme, hem babama.
Bunu anlamaktan alıkoyan şey neydi? Seni acaba!!!!
Sende bizim gibi yaşasaydın, uyum sağlasaydın bize.
Babam hep derdi ya ”bozma çocuklarımın düzenini” diye.
Anlat anne anlat, bilmediğim kafanı karıştıranı.
Uyku, İnternet olamaz bence, söyle bilmediğim planı.
Ama bil ki alışacağım abimle, babamla geçecek hayata.
Lakin affetmeyeceğim hayatımın sonuna kadar, seni asla.

01.02.2007/İstanbul