Ana sevgisi, hani övülmüş ya Rabbimiz tarafından.
Kutsal bilmişiz, canımızı bile esirgemeyiz anamızdan.
Lakin ben saklıyorum bu sözleri hep çocuklarımdan.
Utanıyorum, saklayıp söylemedikleri duygularından.

Hissediyorum içlerinden ey baba diye geçirdiklerini.
Biliyoruz hem baba, hem ana olmak istediğini.
Lakin olmuyor be baba, herkeste olan ana sevgisini,
Biz yaşamadık, nerden buldun bu yaratık gibisini.

Varken bile ne sevgisi oldu bize ne de şefkati.
Ne doyasıya sarıldı, ne de yastık oldu dizi.
Hep bağırdı, haykırdı komşulara gitti sesi.
Hele sabahları okula gidişimiz, it gibi parçaladı bizi

Sanki yüzüme bakıp diyorlar bu nasıl hayat baba.
Neden bulamadın insan gibi bir kadın dünyada.
Diyemiyorum çocuklar, bende soruyorum Yaradan’a.
Diliyorum Rabbimden o sevgi, nasip olsun çocuklarına.

28.09.2008/İstanbul