Ötelenmiş sevdalara ağlar melekler
Gardiyandır zaman
Rehin tutar onları gizemli mabetlerinde
Bir acem şalı örterim zamanın üzerine
Alırım cebinden altın anahtarını
Yorar beni göçebe sevdam…

Ahşap bir dağ evinde beklerim seni
Sevdadan hüküm giymişim
Yüreğimden zincirli
Hâkim, kırmadan kalemi der ki;
Müebbede çevirdim cezanı, iyisin hadi…
Kurşuna dizerler çocuk düşlerimi
Bez bebeğimi arar, ağlarım
O zaman anlarım büyümem gerektiğini

Yıldızlar kaybolur birer birer
Dışarıda korkunç bir fırtına
Alabildiğine gök gürler
Ateş sönmeye yüz tutar
Önce korkularımı atarım ocağa
Sonra da hasretimi
Ateş canlanır
Birden kapı aralanır
Geliverirsin apansız
Ellerin buz, yüreğin kor ateş
Kirpiklerimde tatlı bir telaş
Eririm gözlerinde yavaş yavaş
Özlemlerimi sunarım sana yürek dolusu
Yudumladıkça ısınırsın
Tutup ellerini, derim ki;
Bırakıp gitme beni bir daha,
Onunla baş başa
Başım dertte bu göçebe sevdamla

Naime ÖZEREN / 2010 İzmir