Cumhuriyet denince nedense
Hep bir kare resim canlanır gözümde:
Bozkırın ortasında,
Kağnı arabasının üzerinde çocuklar
Ellerinde ay yıldızlı bayrağım
Savaş yorgunu köylüm, vatandaşım
Ak sakallı dedelerim, aydınlık yüzlü analarım,
Bir pankart taşıyorlar ellerinde:

“ CÜMHURİYETİ BİZ BÖYLE KAZANDIK “

Yazıyor üzerinde…
Nerde o eski coşkular şimdi?
Davul-zurna, tören ve şenliklerle
Kutlamalar nerde?
Kara bulutlar var nicedir gökyüzünde
Alıcı kuşlar nöbette….


Nasıl unutursunuz, nasıl?
“ Ana ” dediğimiz vatan için
Kefensiz yatanları
Çizmeye karşı çarık
Tokluğa karşı açlık
Cesaretleri azık
Bir tas üzüm hoşafıyla savaşanları


Kurumadı…
Kurumadı henüz kanları…
Sakarya, Çanakkale Boğazı
Aylarca kan aktı, irin aktı
Soyları tükendi kuşların
Havada barut kokusu
Karada diz boyu sefalet vardı
Vatan, düşman çizmelerinden
Ne güç kurtarıldı…



Gayrı tuz koktu…
Bıçak kından çıktı, kemiği oydu
Hala ne duruyorsunuz?
Silkinin! ...
Dökülsün üzerinizdeki ölü toprağı
Bilinmeli!
Sınıra dayanan sabrımızın sonu…



Sakın ola, kimse ummasın
Güneşi balçıkla sıvayacağını
Cumhuriyetimizin temelini sarsacağını
Gafiller! ... bilmezler mi?
Kökleri çok derinlerde saklı
Emanet, Türk Gençliğine ruhsatlı
Her uzun gecenin mutlak vardır bir sabahı,
Birlikten güç doğar
Şimdi sıkıca kenetlenme zamanı
Genç-ihtiyar, çoluk –çocuk, milletçe
Haykıralım coşkumuzu
Sesimiz ulaşsın yıldızlara, güneşe aya
Tek vatan, tek bayrak altında
Taşıyalım Cumhuriyetimizi
Hoşgörü ve sevgiyle
Hak ettiğince,
Işıklı yüz yıllara …

Naime ÖZEREN / 29 Ekim…