☆´¨)
SON TABLO
(..•

Son eserine başladı ressam
Tavan arasındaki dağınık atölyesinde
Bir tutam şeker pembesi aldı paletinden
Sürdü tuvaldeki bebeğin ağlayan dudaklarına
Yaşamın tadı sandı o rengi bebek
Ve sandı ki, yaşam hep tozpembe
Aldandı, sustu…

Okul yolundaydı çocuk kış günü, yarı çıplak
Bir önlük giydirdi O’na Prusya mavisinden
Üşüyen ayaklarına da bir bot, sarı sıcak
Yaşamın gizlerini tost yapıp verdi eline
Karnı tok, sırtı pekti artık
Çocuk sevindi…

Alıp silahını, güller verdi gencin eline
Karmen kırmızısı, aşk ve ihtiras…
Al, götür dedi sevdiklerine
Bu titanik beyazı da geleceğin olsun senin, tertemiz...
Maviler gücün rengidir
Dokunuyorum yelpaze fırçamla bak;
Gücün beyninde ve ilminde olsun
Genç yüreklendi…

Bir renk aradı paletinde yaşlanmayı durduracak
Güldüler yaşlılar:
Kim kaybetti ki sen bulasın dediler
Umudun rengi yeşil miydi ne?
Biraz serpsem dedi önünüze?
Boşuna uğraşma dediler
Bu tarlada ne ot yeşerir ne umut bundan böyle
Varsa bir tutam sevgi serp yeter
İşte o zaman, anılardan koltuk değnekleri yaptı ressam
Verdi nur yüzlü yaşlıların titreyen ellerine

Bitirmek için son eserini o gizemli rengi aradı
Bir türlü bulamadı paletinde
Aralayıp yüreğini bir tutam SEVGİ aldı
Serpti tuvalin her köşesine
Tablo şimdi tamamdı işte…

Naime ÖZEREN