Bu günlerde sus olmuş gönüller
Ne kimselerle konuşmak istiyorlar,
Nede gölgelerle….

Sadece melekler
İnleyen yürekleri anlıyor,
Muhabbet sadece meleklerle…

Ve umudun, o mutlu kuşu
Buluyor teni
Konuveriyor ışığı sönen gözlere.
Süzülüp gönül hanelerine
Talan edilen bahçeye giriyor önce.
Şakıyor da şakıyor, kendi nağmeleriyle…

Dönmez mi sanırsınız dünya
Dert bebeği koyunuzda büyüdü diye.
Başını kaldıramaz mı? Soldurulan gül, lale
Sahtekâr olanlara, ihanetlere
Ağıtlar yakmaktansa,
Can verin yarınlara.
Yazık değil mi gül’e…!

Mühür vurun, Şirinin ahı kalsın satırlarda
Aslıda, keremin küllerinden serpiştirsin
Aralara, anılara….
Serap kadar yakın olun
Çölde, yalancı mecnunlara.
Diner, her gün hissedilen kâbuslar,
Son bulur canlardaki bu kavga.

Verin şu zulada sakladığınız dilekçe nerde?
Götüreyim bende huzuru mizana.
Niye yakın olupta,
Ebrehem’in kanlı mızrağını saplamış cana.
Soldurmuş gül’ü neden?
Yaprağına dalına, karalar çalmış bile bile
Çağırılıp huzura, sorulsun kula.
Nasıl bir kötülük yapmıştı ki gül ona.

İnşirahsız bıraktığı gönüllerden,
Bir hediye sunmak gerek diyerek
Ayrılığı, acıyı, soluk alamayışı ve böyle yaşayışı
Yakası dar bir gömlekle, ömrü billah arayışı
Hediye kılsın Mevla, doğduğu güne.
Hediyesi sancağı olsun,
Dalgalansın göğsünde, Mahşerde bile.

Sonra dönüp güle, hadi gülümse…
Canını bile heba ettiğin ruhu fakire
Yakıştı değil mi? Güzel hediye.

Ah yürekler!
Seven yürekler…
Aldanan, aldatılan yürekler
İnanarak, inançla bekler.

Umudun o mutlu kuşu, ne güzel söylemekte…
Son gülen iyi gülecek bilesin…
Dinledikçe, dinlenmekte yürekler.

10/04/2010