yarenim İstanbul, yine kapamış kendini,
göstermiyor,saklanıyor bu sabah.
üsküdar’dan beşiktaş’a,hele hele
tarihi yarım ada,nafile,
bozulmuş gözleri.inadına ateşli,
göğsümü açıyorum,hissediyorum.
sandalların bile kıçı gözükmüyor,
ufuk çizgisi burnumun dibinde.
patpat çalışan motoru olmasa,
yarısı yok,ressam silmiş diyeceğim..
kuzguncuk’tan vapur kalkmış,sanki;
o da yarım,inanır mısın,
sancak görünüyor,iskele yok..
birinci köprü,ayaksız duruyor orda,
bir de telleri,halelerin ortasında,
ay yerine lambalar,
sanki,lambaya bakan var..
ister sis de,ister pus,arkasında;
sevdalım İstanbul..
bugün o’na aşığım,göstermesede kendini.
bu halinle,masanın altına saklanan,
çocuk gibi,suç işlemiş bebeler gibi,
gizliyor kendini..olsun,ben dumanını
görmesem de vapurun, o geliyor..
nerelerini gördüm,daha dün..
oynuyor,alay geçiyor,
ben anlıyorum,kırgın kızgın,
ağladım ağlayacağım,hali bu o’nun..
grı mi desem,morcivert mi,bilemedim;
bakmayın siz o’na,yarın;
yarın tanıyamazsınız,koşar,coşar,
tenefüse çıkan,ana sınıflar gibi;
unutur,unutturur biteviye..
kızsan da,bitti desen de,yarın;
yarın,yine seversin,aşık olursun
gidemezsin...


halûk gürses