1 ŞAİRDEN- MEKÂNSIZA
Ve ölecek insan
Bekler toprak bir isterik bedeni daha
Ki
Sualler yanlış.
Susacak
Dil.
En ağırından mengeneyle
Tutturulmuş ölüm yaşama
Gözlerde sıralanmış
Avuç içi kadar hayaller
Ve bir kurşun sıkımı ahesteliğinde
İkincil gülüşler

Sus ki gece hikâyesini anlatsın
Bekleme doğmasına saatler olan şafağı.
Gece
Saat tam 03.00
Ve o yok yanında
Paramparça bir sessizlik dolar odana

Ağlama ki ağlamak ne işe yarar.
Kan
Mavi kızıl bir gecenin koynuna
Hiç siyah yokmuşçasına sokulmak.
Hiç yokta

Yazma ki şiir hangi açıyı unutturdu .
Bu en olmaz
Geceyi
Avutup
Yar etsin sana –bak ateşler çoktan yakılmış-
Uzak iklimlerin
İmgesiz mısralarında

Ah etme ki ölüm mü var uçunda
Sen ne hayaller kurban ettin zamana.
Bu da biterse bir gün aşk namına
Bir kurşun daha sıkarız.
Şakağımıza…

2 MEKÂNSIZDAN-ŞAİRE

Olmaz ziyan ettirmem bu son ateşi
Hiç yoktan
Karanlığa
Ve bir daha dayanamam.
Kül namına esen yellere savrulmaya

Sen kordasın.
Ben ise ateşin
En soğuk halindeyim yanmak ve üşümek adında.
Bir kibrite yanmadı ki bu ateş
Bir bardak suya sönsün

Ve insan âşık olur,
Bir çocuktur parmak uçlarında yürüyen .
Sevda yangını
Bir düşerse
Çocuk …


Ama düşmeyecek.
Bu
Sefer bu ateş sönmeyecek
Ki Anka gelip de parçalasa yüreğimi