"Eger bunca yıldır bulamadınsa aradığını;ya aramayı ya da aradığını bilmiyorsun"demişti dostu bir gün ona....
Hayli geçkin bir zamanında, yüreği bir dostun ihanetiyle ,
Oyuk oyuk oyulurken;bir gece yarısının taş sessizliği içinde,
Hatırladı bu sözleri kadın.......


Yaralarının üstüne bir çeltik daha atarken,
Sabah yıldızının kulagına" meğer ne çok kandırmışsın kendini" diye
Fısıldadığını duydu.......

Bulmuştu sonunda işte!
Bütün yaşantısını kalbura çeviren,
Tüm yalanlarını süsleyip püsleyen,
Bir indiren bir bindiren devilimlerinin altında yatanı,
Bulmuştu sonunda.........

Yanlızlık korkusu!......

O çok korktuğu yanlızlığında;
Bir kuyuya bakar gibi ruhuna eğildiği zaman,
Berrak ve arınmış buldu kendini.


Ne çok hazinesi vardı,Deneyimler.....

Hüznüm sır olmalı diye düşündü.
Ve en iyi bildiği şeyi yaptı;
Sevmek!
Tuttu bu sefer de yanlızlığını sevdi......

Eline yalnızlık çapasını alıp,
ruhundaki berrak ve durgun sudan,
Yeni umut çicekleri açtırmak üzere;
Hüznün sır bahçesine girdi....