sözcükler tükendiğinde susmak çok şey anlatır bilir misin
bir bakış bir tebessüm yanaklardan süzülen bir damla yaş
bilir misin o yürekde ne yangınların fırtınaların koptuğunu
bilir misin o bedende ne depremlerin sarsıntıların yaşandığını
o kadar doluyum ki anlatamam sana sessiz artık benim dünyam
haykırsam dağlarda ismin yankılanır kara bulutlar çöker üstüme
masum ceylan dikkat kesilir bana gözlerindeki sessiz ifadeyle
yavru aslan kaçar annesinin yanına ince tiz çocuksu sesiyle
kuşlar kanat çırpar uzak diyarlara özgürlük senfonisiyle
yıllardır sessiz ve yorgun yanardağ uyanır kızgın sesiyle
yaz günü çığ düşer tepemize yüreklerimizin feryadıyla
kopar gönüllerden sözcükler üstümüze üstümüze gelir
az yada çok yalan yada yanlış konuşmak değildir yaşam
özünü kaybetmeden tutarlı dürüst olabilmek ne mutlu
yazıya sese dökebilmek adlandırabilmek gerçekleri
kimi zaman duyurabilmektir sevdiklerine sesini
bazense susmak çok şey anlatır anlatılamayanları
sessizce sakince beyinlere kazır acı hatıraları
düşündürür sana ne yaptım dersin pişman ettirir
kendini bulmanı dinlemenı yorumlamanı farkettirir
susmak zayıflık yenilmek pes etmek değildir
susmak sana saygıdır susmak sana şanstır
susmak seni yaşamaktır sessizce derinlerde
susuyorsam artık sevmediğimden değil
susuyorsam artık özlemediğimden değil
susuyorsam artık önemsemediğimden değil
susuyorsam bilki seni daha çok sevdiğimdendir
bunun adına ne koyarsan koy aptalda diyebilirsin
bu sevginin ta kendisidir şekilsiz çıkarsız içten
seviyorum bir beden olarak olmasanda hiç dokunamasamda
biliyorum hiç yaşamadın yaşamayacaksında bu yalan dünyada
şanslıyım belki hiç kimsenin sevemeyeceği insanı seviyorum
belki de çok şanslıyım kıskanmayacağım onu kaybetmeyeceğim
hiç ölmeyecek hep genç kalacak yaşadıkça benimle yaşayacak
ölümsüz sevdamı bitmeyen çilemi kara bahtımı susarak seviyorum