Omuzumuza zaman yüklenir tüm hıncıyla
Geçiyor işte bahar bakıp bir göz ucuyla...

Sadakatine sadık kalırken siyah güller ,
Dilini çıkarıyor menekşeler, laleler...

Bir özlem denizinde kururken dil ve damak,
Nasıl da geç aymışım, bu mu halden anlamak ?

İçim de yıkılırken, her gün ışıklı bir kent,
Gelir mi geçmişime, şöyle atsam bir kement ?

Lezzeti ne dünyanın, ağlamak mı, gülmek mi?
Ne dersin, söyle gönlüm, bu bir kuru emek mi ?

Sarhoş da olamadım, ıhlamur kokusuyla ,
Geçiyor işte güneş, kalınca sakosuyla...

Buğulanırken başım, keskince bir ayazda ,
Buz kesiyor bak işte, elim, ayağım yazda.

Son sınıra dayanmak, yorulmak gide gide ,
Geçince gençlik çağı, kâr etmezmiş gölgede.

Çırılçıplak düşerken, ortasına bir kışın,
Baktığın yerde kalır, düşük yapar bakışın.

Güzellik el değişir, değişirmiş gibi yer,
Kim binecek kısrağa, vursan da gümüş eyer ?

Hani kişner derdiler, sahibine göre at ;
Ne günün hükmü kaldı, ne anlam taşır saat.

Sandım bir an geçmişim altında kaldı çığın,
Bir tek uzuyor şimdi, saçları karanlığın...

Hayat ağacımıza düşerken bir gölgelik ,
Fazla seçemiyorum, gördüğüm iki belik .

Karanlığın ıslığı, baskın gelirken sur’ a,
Geçti vuslat zamanı, bakmam artık kusura.




Hayrettin YAZICI