Bir boşluğun içinde
kaypak yüzler bağırıyor avaz avaz.
Tersine koşuyorum,
köhneleşmiş masallarım damağımda.
Oysa uçurum daha çok genç,
benimle buluşmak için.

Anladım ki,
Ben kendimin imgesiyim aslında,
ağır, kalın ciltli anılarımda.
Bir ayraç bile kurtaramaz,
hüzünlerime unutkanlığımı...

Çalışma masamın gri tarafındayım.
Bir küba filminden arakladığım puroyu içiyorum.
Mantar panomda,
kırılmış camlardan bile yansımayı beceremeyen,
acemi ilişki fotograflarım...

Yanan bir tütsü...
"Ne kokar bu" dedim satın aldığım varoş çocuğuna :
"çılgınca kokar abi" dedi.
Bu geceler benzedikçe birbirine,
bir bir yıkılıyor benim de çığlıkla yonttuğum umutlarım...
Yine bir oda...
Yine aynı ketum duvarlar...
Yine aynı rakı kadehimi taşıyan vefakar masa...

Yine aynı vazifesini yapamayan beceriksiz aşklarım...
Yine aynı en berrak rüyalarımda bile sevişmeye cesaret edemediğim sen...
Bir boşluğun içinde yüzme bilmeyen okyanus,
tersine koşuyorum,
dilimin atında hissedebildiğim bir renksizlik,
Üstümde bana kısa gelen bir düş...