Gel de tut ellerimden ,
Düşerim yoksa...
Örselenmekten yorgun düşmüş düşlerim;
Güz yaprakları gibi,
Takılı kalmış kuru dallar arasında.
Zalim bir rüzgâr önüne katmış
Üşütüyor yüreğimi...




Titriyorum ;
Dilimde söylenmemiş tonlarca ağırlığında cümle
Her cümlede birikmiş acılar.
Aslında ne isterdim bilir misin?
Belki sürüklenmek sonsuzluğa;
Belki de bir serçe misali,
Sığınmak dallarının arasına…





Ellerimde birikmiş ölü düşlerim
Umutlarım; kırk kilitli sandıklarda saklı
Sağanaklarım suluyor çoraklaşmış toprakları
Yeniden yetişir mi sence
Kokusu mazimde kalmış yediveren gülleri…





Geçmişin tozlu raflarında saklı kalmış heyecanlarım
Solmuş resimlerde kalmış umutlarım
Bir yanda gözbebeklerimden çivilenmiş
Kıpırdayamayan keçeleşmiş heyecanlarım.
Akmayan bir çeşme başında,
Sürekli boşalmaktan fersiz bakıyor gözlerim...






Susmak yalnızlığın ana dilidir
Şiirler ise sığınağı
Şakaklarımıza düşmüş olsa da kırağı,
Nadasa bırakılmış kalplerimizde
Şebnemler yeniden çiçek açar mı?





Hayat bir türlü nokta koymayı beceremiyor hüzünlerime. Devamı gelecek bir arkası yarın gibi kapanmıyor bu kara perde… Sustuğum yerden darmadağınık bir halisünasyon tuttururken usum… Söz geçmez olur dimağıma... Oysaki hayat akıyor parmaklarımın ucundan, payıma düşen yalnızlık yükünü taşıyamıyor omuzlarım daha fazla…


Esmize
Perihan TUNÇOK