artık sana yazabileceğim uzun soluklu şiirlerim yok
tek tek koparıp onları güneşin göğsünden
gönül bahçemde yaktığın ateşlerde harmanladım.

Meğerse nekadar zormuş vazgeçmek herşeyden
tamda kavuştum işte mutluluğa derken
üstelik yaşanacak çok şey varken
üstelik bütün takvimler aşkı gösterirken
Meğerse sen yanımdayken nekadar kolaymış herşey
nefes almak bile sıradan bir eylem gibi geliyormuş
şimdiyse soluk borumu karıncalaştıran kirli bir hava
ciğerlerimi yakarak hüznüme doluyor
üstelik kollarım ancak kendimi sarabileceğim kadar açık
sensizliğin hiçliğine karışmış şiirlerimde kocamam bir SuS...!
devrik cümlelerime nüfus ediyor
Senden başka herşeye "sus " oluyorum
sen bilmezsin....
dudaklarımın arasına iliştirdiğim her sigara
ömrümden bir yıl çalıyor
ama yinede dumanında seni seyretmekten vazgeçemiyorum
ve bütün şiirlerimi sana adıyorum nikotin gecelerimde
tutulan ilk Dilek gibi.
sanadır bugün bütün düşlerim..
eksiksiz bir acıyla yatağa girdiğim her yıldızsız gece
yorgun bir trenin vagonları gibi ard arda gelen
sara nöbetleriyle uyanıyorum
bir gülüp bin ağlıyorum
ve uykusu kaçmış bir ruyada sana kavuşmak umuduyla
gözyaşı olup şehre yağıyorum
senden başkasına gözyaşı oluyorum
sen bilmezsin....
artık hiç bir aynada kendime yansımıyorum
gamzelerim yitip gitmiş,yüzümde buruk bir tebessüm
yanlızlık koyulaşıyor,ben grileşiyorum
renkler kendinden geçiyor
saçlarının gölgesini soluyorum
megerse nekadar zormuş karanlıkta seni sevmek
sen yanımdayken oyun gibiydi ışıkları söndürmek
şimdi giderken yanına almayı unuttuğun
bir kaç Anı var ellerimde
farketsen onlarıda alırmıydın bilmiyorum
yanımdayken okadarda mühim değildi
sensizliğin sokağı büyüdükçe içimde
avuçlarıma düşer oldu gözlerim
yeni işlenmiş bir yakut parlaklığında
artık şarkılarda bile Hiçliğin var
Bir Hiç ’i yazıyorum Hiç kimsenin bilmediği dilde
Senden başkasına Hiç oluyorum..
sen bilmezsin..
seni sensizliğinde büyütüp bir şehir yapıyorum
belkide bir ülke
ve oturup yaralı aşkların teras katına
seni soluyorum
ve bir halat gibi boynuma dolanıyor
rüzgarda dalgalanan bir bayrak gibi saçların
sen bilmezsin...
ben sana üşüyorum
ve senden başkasına buz oluyorum....

artık sana yazabileceğim uzun soluklu şiirlerim yok
ucu kanlı bir jiletle hafızamdan kazıdım hepsini

yüreğimden kapardıkların kadar özgürsün
kaçabildiğin kadar tutsak...
gözlerine koyu sürmesini çekince şafak
düşe kalka büyüttüğümüz çocukluğumuz kadar korkaksın
ve cesursun
yani kendi boynuna ipi geciren bir cellat
devrik cümlelerde tükettiğim kelimeler
adını koyamadığım pişmanlıklarımdır
ve herdilde yasaktır bana aşk
sen bilmezsin
senden başkasına suç oluyorum
temmuz ortasında kavurulmuş bir çölü karşılıyorum
tende öldürülmemiş bir isyan,dudakta kuruluk
bedenimde bıraktığın kokunu yakarken kezzapla
bocalama bir şiir daha kurban ediyorum ayrılığa
kanrevan içindeki hüznüme sığınıyorum
bütün terk edilmeler adına
beni Terk ediyorum
sen bilmezsin
aslında bütün yanlızlık günahlarının vebali boynumda
ve bir engerek gibi büyütüyorum ihanetleri koynumda
bilirsin daha önce hiç karşılaşmadık seninle
aldanmaların gürültülü savaş meydanında
senden bakasına savaş oluyorum
ve sırtından kurşunlanmış bir aşkla sokak ortasında yatıyorum
hiç okunmadan yırtılıp atılmış bir mektup gibi
kalabalıklaşmaların tam ortasında
sen bilmezsin.
yarım kalan şiirlerin kahrolası sancısını
sen bilmezsin
geceleri banklarda yatan kimsesizlerin acısını
sen bilmezsin
bir jilet kesiği gibi kanayan ayrılığın ağrısını
senden başkasına
kahroluyorum
kimsesiz kalıyorum
kanıyorum....

GÜNGÖR KAYA

5 şubat 2010/ istanbul