şimdi ben,
dilsiz kelimelerin nihaventine çalıyorum türkümü
ayak ucumda yitirilmiş bir bedenin,ölü sarısı
gamlı makamlara vuruyorum kendimi
saatleri boşa alıp,vakti erteliyorum
taze bir fidanın eğiminde,gece ile gündüzün farkını soruyorum
şimdi ben,
tenimi yakan ayrılıkların,
son bestesini dinliyorum..






yetmiyor kollarımı açabildiğim kadarlık gülüşüm
güneş batmadan evvel küçücük bir çocuktum oysa
kim büyüttüyse,yüz üstü bırakmaz bilirdim
kim sevdiyse,makberi dinletmez
yüreğimde bir dinamit patlatmaz sanırdım
böyle kolay bitmez

sana süzüldüğüm okyanuslardan geçeceğim yine
şimdi ben,
şimdi tanıyamazsın belki beni
sade bir ömrümü alıyorum rüyalarıma
nârı içimde
çok yıl yaşamışlığın varsa içimde,
notasız besteler gibi çalındın yüreğimde
hiç duyamadım
sadece âşinaydın

beni mecnûn eyleyen tek sen değildin
tüm sevdiğim adamlar /
yok yok senden önce çok kişi sevmedim
en çok babamı sevdim bilirdin
belki de seni bu yüzden sevdim

şimdi ben,
kime ihanet ettim?

tüm kadınların doğurganlığı kadardır masumiyet
biraz çıplak,biraz aşk
biraz nâif dokunuşlu,biraz leylak kokulu
bir erkeğin ısıttığı kadardır sadakat
biraz aşk,sadece aşk
Adem ile Havva kadar yanan,
sadece aşk..


şimdi sen,
kime ihanet ettin?