Hak ettiğim bu muydu, hüzün gözlü sevgilim.
Beni hüzne gark edip, naçar bırakıyorsun.
Sen zannediyor musun, hala atıyor kalbim.
Şah damarımı kesip, öylece gidiyorsun

Gidemezsin sanmıştım, bu böyle bitemezdi
Nuh’un tufanı çöktü, sen gidince ülkeme
Sensiz olabilseydim, hiç gücüme gitmezdi
Yaşayamam sensiz ben, lütfen sevgilim gitme

Gitme şehla bakışlım, kal cemali hilalim
Kal da ömrüm seninle, her gün yeniden doğsun
Sen benim ahirimsin, hem de ömrü evvelim
Beni yarım bırakıp, nereye gidiyorsun

Hani bize yoktu yar, faninin akıbeti
Hani beni ukbada, O’ndan dileyecektin
İstemem dünya malı, ne Karun’un serveti
Şu ömrümün sûruna, yar üflemeyecektin

Senin için vazgeçtim, dünya cazibesinden
Senden gayrı her şeyi, bıraktım sana geldim
Bir katre de yeterdi, sevdanın denizinden
Abı hayat olurdun, kana kana içerdim

Mevlana’yım aşk için, Şemsim olacak mısın?
Gitme benden ne olur, öldürürler seni de
Anlamadım kimsin sen, yar mısın ağyar mısın?
Korkarım ki yakacak, bu aşk ikimizi de

Anlamadın mı hala, tek istediğim sensin.
Sen yoksan vatanımda, daima gurbetteyim.
Sen ben yok anla artık, bizi var etmelisin.
Gittiğin günden beri, en şedit zulmetteyim.

Vuslat aşkı eritir, bilirim de bir sorun var
Bu can dünya gözüyle, yâri görmeyecek mi?
Vuslatı reddedene, inceden bir sorum var
Kavuşan kavuşmayan, hepsi ölmeyecek mi?

Gurbet derin bilmece, vuslattadır çözümü
Kavuşunca anlarsın, yenilgi mi zafer mi?
Ben ona kavuşayım, dağlasınlar gözümü
Yeter ki anlayayım, kaderim hep keder mi?

Elhasıl aşık derki, sevda dipsiz bir kuyu
Düşenler bencileyin, feryadı figan eder
Aşk şarabı içmeyen, bilmez belki korkuyu
Lakin hiç yaşamadan, dünyadan göçer gider

Osman ÖZATA
13.01.2010 / Samsun