Kuzum…

Karagözlüme…

Gönlümden sana doğru süzülüp akan da ne?
Nur mudur seyyale mi bayıldım sandım kuzum
Kalbimi cayır cayır büzülüp yakan da ne?
Ateşinle mest olup narınla yandım kuzum

Yağmurdan hemen sonra kokladığım topraksın
Kalbimin surlarında sakladığım bayraksın
Sergüzeşti ömrümde beklediğim duraksın
Huzur istasyonuna seninle indim kuzum

Aleme Şems olmaktan yorgun düştüğüm anda
Güneş gibi yetiştin iki bin on nisanda
Aşk sensin sevda sensin her an ve her mekânda
Fırtınaydım borandım seninle dindim kuzum

Gelişinle dört mevsim bahar oldu yaz oldu
Her duygum her düşüncem hece oldu söz oldu
Aşkla dolu hislerim çalgı oldu saz oldu
Varlığınla huzura kavuşan bendim kuzum

Semayı tuval yapıp irtisam etsem seni
Gökkuşağı yedi renk cümbüşe katsam seni
Gönlümün sarayına şehzade etsem seni
Sana altın tepsiyle ömrümü sundum kuzum

En güzel hikayemsin muhabbetle yazdığım
Gökyüzünde bulutlar üzerinde gezdiğim
Mutluluğun resmini gözlerinde çizdiğim
Yıllardır aradığım Tebrizlim sendin kuzum

Rabbim bana deseydi bir hediyem var sana
Sireti suretini tarif ediver bana
Aynen seni çizerdim müteşekkirim O’na
Rahman’ın lütfu ile seni kazandım kuzum

Gönlümü fokur fokur kaynatan sensin kuzum
Dilimi şakır şakır söyleten sensin kuzum
Hasretle hüngür hüngür ağlatan sensin kuzum
Firkatın ateşiyle kor oldum söndüm kuzum

Seni bana verene kurban olduğum kuzum
Suretindeki nakşa hayran olduğum kuzum
Yokluğunla her daim hicran olduğum kuzum
Özleminden her yerde adını andım kuzum

Karagözlüm Orhan’ım Rabbime emanet ol
Ahlakın güzelini aşkın sahibinden al
Babanın tek dileği lütfen doğru yolda kal
Mevlam seni korusun O’na dayandım kuzum…

Osman ÖZATA
9.9.2017 – Bandırma…