Hüznüne sürgün bir kadındı
Toplamaktaydı hayatı eskimiş bavuluna
Üstü örtülü tüm acılarını çıkarıyordu gönlünün raflarından


Aşk/
İlk aşk geldi eline
Sıcaktı
Hala atıyordu kalbi
İlk öpüş gülümsetmişti çehresine düşen kırışmışlıkları
Sol yanı titriyordu hala duyunca ismini feryat figan
Yarım kalmış orgazm tadındaydı, suretinden geçerken zaman
Devleşiyordu yine gözleri gözlerinde
sen aynı ,ben aynı
aşk
aynı…


İhanet/
Çekingen ve ürkekti
Sızlıyordu ellerinde
Girmek istemiyordu bavula
Al aldı yanakları
Biliyordu yaşattığı acıları gölgesinde
Suskun yüzünde parça parça oluyordu düş kırıkları
Utanmışlığına gömülerek tüm külfetiyle,
Susuyordu…


Ölüm/
Soğuktu hala
Beyaz bir örtü giymişti olanca siyahlığına rağmen
Aldıklarını vermemekte kararlıydı hala bakışları
Tanrı’nın eli vardı keskin omuzlarında
Korku salıyordu yaşlanmışlığına
Ne vakit düşünse ölümü derin
Sırlanıyordu…


Hüznüne sürgün bir kadındı
Prangaları boynunda halka halka yalnızlığın,
Bezgin gözyaşlarını akıtarak geçmişin perdesine
Naif bir veda ediyordu sefilliğine…

Kaç kadın daha vardı köşe başlarında hüzne sürgün,
elinde bavul…

Söyle hayat…
Kaç sefer aşk!
Kaç sefer ihanet!
Kaç sefer ölüm!




FERAY İLERİ