Bedbin bir kadındı,
Tecil etmişti hayatı nicedir,
Muteber değildi yaşanmışlıkları,
Gün ağarmıyordu hiç sabahlarına,
Geceden geceye yaşıyordu tek sıkımlık hevesleri
Ve ağlıyordu yosma…



Yüzleşmiyordu aynalarla nicedir,
Saklıyordu sahipsiz sıfatını,
Çalakalem boyuyordu eksik yüzünü kat kat,
Kopçaları yoktu,tırnakları keskin hayatın
Muhteris aşkları özlüyordu,
Ve ağlıyordu yosma…



Ruhunu evde bırakıyor,
Sımsıkı kilitliyordu kapıları ardına kadar,
Sunuma hazırdı bir seferlik kuşanmışlıkları…
Kaldırımlara yansıyordu kokuşmuş hüznü,
İnce topukları sıkışıyordu mazgal aralarına ,
Geçit vermiyordu afaki sevişmeler…
Şimdi ;fareler kemiriyordu tecrit edilmiş yüreğini,
Orada küçülüyor,
Ve üşüyordu yosma…



Kuruyan yapraklarını yatağının altına süpürüyordu,
Çalı süpürgesi bile dert yanıyordu yenilmişliğine,
Cılızdı şimdi nefesi geçmişin,
Bir türlü geçmiyordu gecenin ağır lekesi,
Mahal vermiyordu soysuzluğun rengi yeni yaşama
Gece gündüze kusuyordu şimdi,
Ve ağlıyordu sükuti yosma…


Yaşanırken tüm mülemmalar
Kuytularında kanayacak her daim…
Ve biliyorum ki ;muhakkak uyanırken sabahlara
Tüm yosmalar ağlayacaklar…


FERAY İLERİ