Arada gel gitler yaşarmış insan
Bir doğruyu bulduğu vakit yanlışını unuturmuş…

Ummadığım bir hayaldin ilk başlarda
Zehrin bedene yayılışı gibi yayıldı sevgin

Doğruyu gösterir gibi gösterdin yanlışları
Doğruyu öğretir gibi öğrettin yanlışlarını..
Sonra yine ummadığım bir anda
Terk ettin…

Meddi cezir gibi ansızın geldin ve gittin…

Ahh… ben öleydim de tanımaz olaydım seni
Ne bileydim terk edeceğini
Meddi cezir olacağını ne bileydim

Gitmek mi gerekti?
Bu beklemediğim bir şeydi
Ansızın gidişini haber vermek
Cellat ın benim der gibi
Ölümün elimden der gibi…
Yalnız bu ölüm farklı diğerlerinden
Ben yine ölmeye razıydım ellerinden …

İsyanım yok Yarada na…
İnsan acıları ile tecrübe kaydı edermiş

Gidişinden beri tecrübelerim;
Uzun uzuna düşüncelerim,cümlelerim
Sevdiğin biri gidince bir yanı onunla kaybolur insanın
Hep bir yanında eksiklik vardır
Terk edilmiş köy misali yalnızlığa esir olur
Kimseye söylemeyeceğin bir hüzün taşırsın yüreğinde

Ömrünü geri kalan kısmını bilmeden;
Önünü görmeden,yönünü bilmeden
Karanlıkta el yordamı ile ilerler…

Gittiğin günden beri mi?
Gönül kandilim sönmüş
Yüreğimi kapatmışım bir başka beşere…

Şimdi mi?
Zifiri gecede tek kalmışçasına …

Son bir beddua;
Sen yaşattın bana meddi cezir’i
Rabbimde yaşatsın sana ebedi sevgiyi…

Hergün;
Buda geçer ya hu deyip,şu dakikalarda terk ediyorum seni…

Damla DURSUN