kereler yalan yedik,kereler öfke içtik
kalleş denen hayatın sıfatları hep bizdik
kalpten umut bekleyen kaderi her an ezdik
suçluyu ararken hiç ’ben’ diye düşündük mü?


yollarda duran taşı kaldırıp başa attık
sohbet bekleyen dili küfürlerle ıslattık
şahince gözümüze leş haramlar tattırdık
zevkli diye yapılan yanlışı düşündük mü?


dedik ki ’benim derdim tüm dertlerin patronu’
sonra da isyen edip dedik ’yok bunun sonu’
dertler çok uzaktayken hatırladık mı O’nu
yanlışlıkla da olsa duayı düşündük mü?


ali’nin gözü yeşil benim ki neden siyah
kıskanıp dururken de dilimiz de binbir ’ah’
şükrü bekleyen İlah demez mi bize ’eyvah’
görmeyen kör gözler rengini düşündük mü?


dün alınan ekmeği bugün sattık çöplere
veren elbet indirecek hakettiğimiz yere
taze olmazsa yiyemem demek yerine
ekmeksiz kemiklerin resmini düşündük mü?


biz;vicdanının sesini dinlemey korkanlar
biz;büyüklenip duran minicik insancıklar
biz;rahmetten kaçıp da ateşe soyunanlar
henüz ölüm gelmeden ölümü düşündük mü?